Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου, όπου είδαμε ότι η ψυχαναγκαστική προσωπικότητα δεν είναι απλώς μια συλλογή συμπτωμάτων που πληρούν κριτήρια διάγνωσης, αλλά ότι το υποκείμενο ζει σε μια συνεχή κατάσταση επαγρύπνησης, πάντα προσεκτικό, πάντα σε επιφυλακή, πάντα προετοιμασμένο για την επόμενη απειλή, θα μελετήσουμε πώς μπορεί αυτό να αλλάξει μέσω μιας ψυχοδυναμικής-ψυχαναλυτικής θεραπευτικής παρέμβαση.

Η ψυχαναγκαστική δομή προσωπικότητας αποτελεί μια από τις πιο περίπλοκες, απαιτητικές συνάμα ενδιαφέρουσες και άξιες παρατήρησης ψυχικές δομές τόσο συμπεριφορικά όσο και ψυχαναλυτικά. Πίσω από την επιφάνεια της τάξης, της λογικής και της αυτοπειθαρχίας κρύβεται ένας εσωτερικός κόσμος γεμάτος αγωνία, φόβο για την απώλεια ελέγχου και μια ακατάπαυστη μάχη ενάντια στην αβεβαιότητα της ζωής. Η ψυχαναγκαστική προσωπικότητα δεν αποτελεί απλώς μια συλλογή συμπεριφορών, αλλά έναν ολόκληρο τρόπο ύπαρξης στον κόσμο, μια αμυντική οργάνωση του ψυχισμού που επιχειρεί να κρατήσει σε απόσταση το άγχος και την απειλή του κατακερματισμού του Εγώ.

Της Ελευθερίας Ελβανίδη, ΜSc Kλινική Ψυχολόγος, Ψυχοδυναμική Ψυχοθεραπεύτρια

Η άφιξη του Σεπτεμβρίου σηματοδοτεί, για πολλούς, το τέλος της καλοκαιρινής ανάπαυσης και την επανένταξη στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Η συναισθηματική εμπειρία αυτής της μετάβασης—μία συγχώνευση χαράς, μελαγχολίας, και άγχους—δεν είναι απλώς υποκειμενική αλλά κατανοητή μέσα από ποικίλες ψυχολογικές θεωρίες και εμπειρικές μελέτες. Αυτή η συναισθηματική αμφιθυμία είναι απολύτως φυσιολογική και η ψυχολογία μάς προσφέρει πολύτιμα εργαλεία για να την κατανοήσουμε — και να τη διαχειριστούμε δημιουργικά.Το παρόν άρθρο διερευνά τόσο τις ψυχολογικές προσεγγίσεις αυτών των συναισθημάτων όσο και πρακτικές παρεμβάσεις για την καλύτερη διαχείρισή τους

Η σχέση γονέα-παιδιού αποτελεί τον πυρήνα της ψυχικής διαμόρφωσης του ατόμου. Όταν αυτή η σχέση δομείται πάνω στην ανάγκη του γονέα να ελέγχει, να κατευθύνει ή να "πλάθει" το παιδί σύμφωνα με τις δικές του ανασφάλειες, προσδοκίες ή απωθημένες ανάγκες, τότε δημιουργείται μια δυναμική που διαβρώνει σταδιακά την αυτονομία και την αυτοπεποίθηση του παιδιού. Οι χειριστικές συμπεριφορές μπορεί να μην είναι πάντοτε εμφανείς ή βίαιες — πολλές φορές κρύβονται πίσω από ένα πέπλο «αγάπης» ή «προστασίας».