Ο Μάρτιος ως πρώτος μήνας της άνοιξης, ήρθε να φέρει μεγαλύτερες μέρες, περισσότερη ηλιοφάνεια και αισθήματα ψυχικής και σωματικής ανάτασης που όλοι έχουμε ανάγκη μετά τον χειμώνα. Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας έχει οριστεί η 8η Μαρτίου για την προάσπιση και διαφύλαξη των δικαιωμάτων της γυναίκας. Σκεπτόμενη τη γυναίκα και ό,τι εκείνη συμβολίζει σε συνδυασμό με τον ερχομό της άνοιξης, αισθάνομαι πως είναι σημαντικό να μιλήσουμε για μερικούς τρόπους διατήρησης της ευεξίας όπως και ανάπτυξης μιας αισιόδοξης ματιάς για το μέλλον, ειδικά ενώ διανύουμε δύσκολες και δυσοίωνες περιόδους.

Γίνεται ολοένα και πιο γνωστό και, κυρίως αποδεκτό κοινωνικά, πως η διατήρηση της ψυχικής υγείας και μιας ισορροπημένης συναισθηματικής κατάστασης είναι εξίσου σημαντικές όπως το να φροντίζει κάποιος τη σωματική και φυσική του υγεία και να λαμβάνει όλα τα μέτρα πρόληψης και προστασίας ενάντια σε μια νόσο. Τον τελευταίο χρόνο διανύουμε μια εντελώς νέα και άγνωστη συνθήκη – την  πανδημία που επέφερε ο κορονοϊός, μια κατάσταση που έπληξε την υγεία πολλών ανθρώπων όπως επίσης επέφερε μεγάλες απώλειες και διακυμάνσεις σε ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο. Μια τόσο ξαφνική αλλαγή και αναγκαστική προσαρμογή σε μέτρα εγκλεισμού και απομόνωσης έχει σίγουρα αφήσει και θα αφήσει το αποτύπωμά της ψυχικά. Το άγχος και η κατάθλιψη, διαταραχές που ήδη έχουν αυξηθεί σε ποσοστά, εντείνονται από την αβεβαιότητα και την αίσθηση έλλειψης ελέγχου για το τι μέλλει γεννέσθαι, που συνοδεύουν την πανδημία.

Η συνεπιμέλεια των τέκνων έπειτα από διαζύγιο των γονέων έχει αναδείξει πολλές κοινωνιολογικές και ψυχολογικές διαστάσεις, οι οποίες πρέπει να εκτιμηθούν συνολικά όταν σκεφτόμαστε το βέλτιστο τρόπο για την μετέπειτα ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Σε κείμενο της ΕΛΨΕ (Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας) μια σύγχρονη έρευνα (Sand et al., 2017 ) αναδεικνύει τον χωρισμό των γονέων ως παράγοντα υψηλού κινδύνου για την ψυχική υγεία των παιδιών, ειδικά όταν προηγείται ή έπεται μια συγκρουσιακή σχέση.

Όλοι καλούμαστε κατά τη διάρκεια της ζωής μας να αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη και πολλές φορές τραυματική εμπειρία της απώλειας και εν συνεχεία του πένθους. Κι όμως, παρά τη συνεχή αναμέτρηση με την απώλεια που βιώνουμε όλοι, έχουμε εκπαιδευτεί κοινωνικά να προσπερνάμε τα συναισθήματα που αυτή μας προκαλεί, είτε εκλογικεύοντάς τα, είτε απωθώντας τα βαθιά μέσα μας. Η απώλεια σαν έννοια έχει πολλά νοήματα και διαφορετική σπουδαιότητα για τον καθένα μας. Αγαπημένα πρόσωπα που φεύγουν από την ζωή, απώλεια της υγείας, σχέσεις που τελειώνουν, ματαίωση ενός οράματος ή ο θάνατος ενός κατοικίδιου. Επίσης, η απώλεια έχει πολύπλοκες επιδράσεις σε διάφορους τομείς της ζωής καθώς συμβολίζει έναν αποχωρισμό (separation) από μια πρότερη γνώριμη κατάσταση και συνεπώς την αναγκαστική προσαρμογή σε μια νέα συνθήκη, μια διαδικασία που πυροδοτεί αλλαγές και συναισθηματικές ανακατατάξεις.