Η Διαταραχή Κοινωνικού Άγχους, γνωστή επίσης και ως κοινωνική φοβία, χαρακτηρίζεται από το φόβο που διακατέχει το άτομο και ως εκ’ τούτου την αποφυγή καταστάσεων, κατά τις οποίες το άτομο αισθάνεται ότι θα λάβει αρνητική κριτική και απόρριψη ή ταπείνωση (ενώπιον ακροατηρίου ή στη διάρκεια συμμετοχής του σε κοινωνικές εκδηλώσεις). Το δυσάρεστο και ανυπόφορο αίσθημα φόβου αναγκάζει τον ασθενή να υιοθετήσει κάποια σχήματα αποφευκτικής συμπεριφοράς. Σε περιπτώσεις που η αποφυγή των συνθηκών που συνδέονται με την κοινωνική φοβία είναι αδύνατη, ο ασθενής υποφέρει και αισθάνεται αφόρητο άγχος, που δύναται να εξελιχθεί σε κρίση πανικού. Το άτομο φοβάται ότι θα ενεργήσει με ταπεινωτικό τρόπο, ή με αμηχανία και ότι θα δείξει συμπτώματα άγχους και ως εκ τούτου απορριφθεί ή γελοιοποιηθεί από τον κοινωνικό του περίγυρο.

Οι κοινωνικές και διαπροσωπικές σχέσεις, ως αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινής ζωής ενός ατόμου, επηρεάζονται διαρκώς από κοινωνιοψυχολογικά φαινόμενα που έχουν να κάνουν με τις αξίες, τα ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά ομάδων και αντίστοιχες κατασκευές του εαυτού. Δουλεύοντας ψυχοθεραπευτικά με πολλούς νέους ανθρώπους και παίρνοντας αφορμή από τη διάλεκτο – αργκό που συχνά χρησιμοποιούν όταν αφηγούνται τις σχέσεις τους, το παρόν άρθρο θα παρουσιάσει μερικές πτυχές της ‘σημερινής κουλτούρας’ των κοινωνικών σχέσεων, με κεντρικό τον ρόλο του διαδικτύου σε αυτές και θα τις συσχετίσει με κάποιες ψυχολογικές εκφάνσεις, όπως την τάση προς έναν πιο μοναχικό τρόπο ζωής, αισθήματα αποξένωσης και τη δυσκολία σύναψης μακροπρόθεσμων και σταθερών δεσμών.

«Ότι είναι ωραίο σε ετούτο τον κόσμο είναι χορός. Τα άλογα στις μετώπες του Παρθενώνα είναι χορός. Ένα λουλούδι που μόλις ανοίγει τα πέταλά του είναι χορός αλλά και ένα παιδί που μόλις γεννιέται είναι χορός.»
Γ. Ρίτσος

Ο χορός ως θεραπευτικό μέσο αναπτύχθηκε τη δεκαετία του 1940-1950 στις ΗΠΑ από πρωτοπόρους Αμερικάνους χορευτές, που ανέπτυξαν μεθόδους για την αντιμετώπιση της κατάθλιψης και στη συνέχεια προσαρμόστηκε και σε ευρύτερα θεραπευτικά πλάνα των ασθενών με ψυχιατρικές νόσους, εξασφαλίζοντας τη συναισθηματική, σωματική και κοινωνική ένταξη τους.

Το ρητό «νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ» είναι γνωστό σε όλους μας. Ήδη από την αρχαιότητα μεγάλοι φιλόσοφοι μιλούσαν για τη «θεραπεία του νου» ως τρόπο να αντιμετωπιστούν σοβαρές ασθένειες. Σήμερα, με την εξέλιξη της επιστήμης πολλοί διαφορετικοί κλάδοι όπως η ιατρική, οι νευροεπιστήμες, η βιολογία, η ψυχολογία ερευνούν στενά το πώς η σωματική μας κατάσταση επηρεάζεται από την ψυχολογική μας διάθεση και vice versa. Είναι ένα ζήτημα που έχει αποκτήσει μεγάλο ενδιαφέρον και είναι γενικώς αποδεκτό το ότι μια ισορροπημένη ψυχολογική κατάσταση συνδέεται άρρηκτα με τη σωματική υγεία και ευεξία.