Γίνεται ολοένα και πιο γνωστό και, κυρίως αποδεκτό κοινωνικά, πως η διατήρηση της ψυχικής υγείας και μιας ισορροπημένης συναισθηματικής κατάστασης είναι εξίσου σημαντικές όπως το να φροντίζει κάποιος τη σωματική και φυσική του υγεία και να λαμβάνει όλα τα μέτρα πρόληψης και προστασίας ενάντια σε μια νόσο. Τον τελευταίο χρόνο διανύουμε μια εντελώς νέα και άγνωστη συνθήκη – την  πανδημία που επέφερε ο κορονοϊός, μια κατάσταση που έπληξε την υγεία πολλών ανθρώπων όπως επίσης επέφερε μεγάλες απώλειες και διακυμάνσεις σε ψυχοσυναισθηματικό επίπεδο. Μια τόσο ξαφνική αλλαγή και αναγκαστική προσαρμογή σε μέτρα εγκλεισμού και απομόνωσης έχει σίγουρα αφήσει και θα αφήσει το αποτύπωμά της ψυχικά. Το άγχος και η κατάθλιψη, διαταραχές που ήδη έχουν αυξηθεί σε ποσοστά, εντείνονται από την αβεβαιότητα και την αίσθηση έλλειψης ελέγχου για το τι μέλλει γεννέσθαι, που συνοδεύουν την πανδημία.

Η συνεπιμέλεια των τέκνων έπειτα από διαζύγιο των γονέων έχει αναδείξει πολλές κοινωνιολογικές και ψυχολογικές διαστάσεις, οι οποίες πρέπει να εκτιμηθούν συνολικά όταν σκεφτόμαστε το βέλτιστο τρόπο για την μετέπειτα ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Σε κείμενο της ΕΛΨΕ (Ελληνικής Ψυχολογικής Εταιρείας) μια σύγχρονη έρευνα (Sand et al., 2017 ) αναδεικνύει τον χωρισμό των γονέων ως παράγοντα υψηλού κινδύνου για την ψυχική υγεία των παιδιών, ειδικά όταν προηγείται ή έπεται μια συγκρουσιακή σχέση.

Όλοι καλούμαστε κατά τη διάρκεια της ζωής μας να αντιμετωπίσουμε τη δύσκολη και πολλές φορές τραυματική εμπειρία της απώλειας και εν συνεχεία του πένθους. Κι όμως, παρά τη συνεχή αναμέτρηση με την απώλεια που βιώνουμε όλοι, έχουμε εκπαιδευτεί κοινωνικά να προσπερνάμε τα συναισθήματα που αυτή μας προκαλεί, είτε εκλογικεύοντάς τα, είτε απωθώντας τα βαθιά μέσα μας. Η απώλεια σαν έννοια έχει πολλά νοήματα και διαφορετική σπουδαιότητα για τον καθένα μας. Αγαπημένα πρόσωπα που φεύγουν από την ζωή, απώλεια της υγείας, σχέσεις που τελειώνουν, ματαίωση ενός οράματος ή ο θάνατος ενός κατοικίδιου. Επίσης, η απώλεια έχει πολύπλοκες επιδράσεις σε διάφορους τομείς της ζωής καθώς συμβολίζει έναν αποχωρισμό (separation) από μια πρότερη γνώριμη κατάσταση και συνεπώς την αναγκαστική προσαρμογή σε μια νέα συνθήκη, μια διαδικασία που πυροδοτεί αλλαγές και συναισθηματικές ανακατατάξεις.

Η Διαταραχή Κοινωνικού Άγχους, γνωστή επίσης και ως κοινωνική φοβία, χαρακτηρίζεται από το φόβο που διακατέχει το άτομο και ως εκ’ τούτου την αποφυγή καταστάσεων, κατά τις οποίες το άτομο αισθάνεται ότι θα λάβει αρνητική κριτική και απόρριψη ή ταπείνωση (ενώπιον ακροατηρίου ή στη διάρκεια συμμετοχής του σε κοινωνικές εκδηλώσεις). Το δυσάρεστο και ανυπόφορο αίσθημα φόβου αναγκάζει τον ασθενή να υιοθετήσει κάποια σχήματα αποφευκτικής συμπεριφοράς. Σε περιπτώσεις που η αποφυγή των συνθηκών που συνδέονται με την κοινωνική φοβία είναι αδύνατη, ο ασθενής υποφέρει και αισθάνεται αφόρητο άγχος, που δύναται να εξελιχθεί σε κρίση πανικού. Το άτομο φοβάται ότι θα ενεργήσει με ταπεινωτικό τρόπο, ή με αμηχανία και ότι θα δείξει συμπτώματα άγχους και ως εκ τούτου απορριφθεί ή γελοιοποιηθεί από τον κοινωνικό του περίγυρο.